برج آزادی از دیروز تا امروز!

برج آزادی، یا همون برج شهیاد سابق، یکی از شناخته شده ترین نمادهای تهران و ایرانه که از زمان ساختش تا امروز، کلی داستان و ماجرا تو دل خودش جا داده و از سمبل یک دوره تاریخی به نشونه آرمان های یک ملت تبدیل شده. این بنا تلفیقی بی نظیر از معماری کهن ایرانی و مدرنیته رو به ما نشون می ده و واقعاً یه شاهکاره.

آقا اصلاً فکرشو بکنید! یه ساختمون این قدر خاص و متفاوت که وقتی اسم تهران میاد، تصویر اون میاد جلوی چشمت. می خوایم یه سفر بریم تو زمان و ببینیم این برج باشکوه چطوری از دل خاک بلند شد، چه رازهایی تو دل سنگ هاش پنهونه، و چطور با تمام فراز و نشیب های تاریخ این کشور، هویتش رو حفظ کرده و هنوزم نماد ایرانه. از همون روزهای اول که ایده ساخت این برج تو ذهن ها جوونه زد و با نام «شهیاد» متولد شد، تا امروز که با افتخار «آزادی» نامیده می شه، قراره با هم از سیر تا پیاز این یار قدیمی تهران حرف بزنیم و ببینیم چه راهی رو اومده تا به این جایگاه برسه. آماده اید؟ پس بزن بریم!

از کجا شروع شد؟ داستان تولد برج شهیاد

قدیم قدیما، حدود پنجاه سال پیش، تو دوران پادشاهی پهلوی دوم، یه فکری افتاد تو سرشون که باید یه بنای یادبود ملی تو تهران بسازیم. یه چیزی که هم نشون دهنده عظمت و فرهنگ غنی ایران باشه و هم فریاد بزنه که پایتخت ما هم مدرنه و رو به پیشرفته. اینجوری شد که تو سال ۱۳۴۵ یه مسابقه طراحی برگزار کردن تا بهترین طرح رو برای این یادمان ملی انتخاب کنن.

حسین امانت، معمار جوون و رویاپرداز

تو این مسابقه، یه جوون ۲۴ ساله و خوش فکر به اسم حسین امانت که تازه از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده بود، با طرح فوق العاده اش همه رو حیرت زده کرد و برنده شد. واقعاً طرحش برای «برج شهیاد آریامهر» (که بعدها شد برج آزادی) اون قدر خاص و متفاوت بود که فوراً مورد قبول قرار گرفت و چشم همه رو گرفت. این پسر جوان، با خلاقیت بی نظیرش، کاری کرد کارستون که تا ابد تو تاریخ معماری ایران اسمش حک شد.

هدف از ساخت: نماد ایران مدرن

برج آزادی قرار بود یه نماد برای ایران مدرن باشه و برای جشن های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران حسابی خودنمایی کنه. در واقع، این برج یه جورایی شناسنامه پایتخت تو اون دوران محسوب می شد و می خواست به دنیا و به خود مردم ایران بگه که این کشور، ریشه های تاریخی و فرهنگی عمیقی داره، اما همزمان داره قدم های بزرگی به سمت پیشرفت و مدرنیته برمی داره. قرار بود تصویری از یه ایران رو به جلو، پویا و پرافتخار باشه.

داستان ساخت و مراسم افتتاحیه باشکوه

مراحل ساخت این برج بزرگ تو آبان ۱۳۴۸ شروع شد. باور کنید یا نه، فقط تو ۲۸ ماه کار حسابی و شبانه روزی، بالاخره مهر ۱۳۵۰ تموم شد و به بهره برداری رسید. واقعاً سرعت ساختش حیرت انگیز بود!

۲۴ مهر همون سال، یه مراسم افتتاحیه رسمی و خیلی باشکوه با حضور محمدرضا شاه پهلوی، فرح پهلوی و حدود سه هزار مهمون داخلی و خارجی برگزار شد. تو اون مراسم، از منشور حقوق بشر کوروش کبیر (یا همون استوانه کوروش) که برای اولین بار از بریتانیا به ایران اومده بود، تو پای برج شهیاد رونمایی کردن. این خودش یه اتفاق تاریخی و فرهنگی بزرگ بود که حسابی تو بوق و کرنا افتاد و همه جا صحبت ازش بود.

نام اصلی برج: شهیاد آریامهر

همون طور که گفتیم، اسم اولیه این یادمان «برج شهیاد آریامهر» بود و میدون اطرافش هم «میدان شهیاد» نام گذاری شد. تا قبل از انقلاب، تصویرش روی اسکناس های ۲۰۰ ریالی اون زمان هم چاپ می شد و خلاصه حسابی تو رسانه ها می درخشید و به عنوان نمادی از پیشرفت های دوره پهلوی به مردم معرفی می شد. این برج حسابی معروف شده بود و هر کسی با دیدنش یاد تهران و مدرن بودنش می افتاد.

برج آزادی: یه شاهکار معماری تلفیقی

حالا بیاین بریم سراغ بخش جذاب ماجرا، یعنی معماری برج آزادی. باور کنید این برج یه جورایی شناسنامه معماری ایرانه. اگه خوب بهش نگاه کنی، می بینی که یه جورایی تلفیقی از همه چیزه؛ از معماری قدیمی و باشکوه ایران تو دوران هخامنشی و ساسانی گرفته تا سبک های اسلامی و حتی یه حس مدرن توش دیده میشه. حسین امانت، معمار این برج، واقعاً می خواسته تو این بنا یه خلاصه از تمام هنر و معماری ایرانی رو به نمایش بذاره. خودش میگفت: «این بنا به گذشته های درخشان تاریخ ایران نظر داره؛ به دورانی که ایران در ادبیات، هنر، معماری، صنایع دستی، علوم مختلف و چیزهای دیگر سرآمد بود. من می خواستم جمع بندی خود از این ها را در برج شهیاد ارائه کنم.»

سه سبک معماری در یک نگاه

برج آزادی چهار طبقه داره و اگه از پایین به بالا نگاه کنی، می بینی که چطور از یه پایه مربع شکل شروع میشه و کم کم به یه گنبد دایره ای تو اوج کار تبدیل میشه. این تغییر شکل از مربع به دایره، یه تکنیک خیلی باحال تو گنبدسازی سنتی ایرانه که از قدیم الایام معماران ما برای ساختن گنبدها استفاده می کردن.

جزئیات معماری این برج واقعاً حرف نداره:

• سبک هخامنشی: خطوط کشیده و صاف تو پایه های برج، یه جورایی یادآور عظمت تخت جمشید و معماری باشکوه هخامنشیه که حس قدرت و پایداری رو به آدم میده.
• سبک ساسانی: قوس بزرگ میانی برج، ایده خودش رو از طاق کسری یا همون طاق مدائن تو دوران ساسانی گرفته. این قوس بزرگ، حس ابهت و قدمت رو به بیننده منتقل می کنه.
• سبک اسلامی: قوس شکسته بالایی برج هم که دیگه کاملاً حس معماری اسلامی رو به آدم میده و یادآور مساجد و بناهای تاریخی بعد از اسلامه.

فضای بین این دو تا قوس هم با کاربندی ها و رسمی بندی های خوشگل پر شده که خود حسین امانت گفته از نقش و نگار گنبدهای مساجد ایران الهام گرفته. کاشی کاری های فیروزه ای بالای برج هم که دیگه مثل گنبدهای مساجد تاریخی، دل آدم رو می بره و یه حس روحانی و زیبایی خاصی بهش میده. واقعاً یه گالری زنده از تاریخ معماری ایرانه.

گنبد رک و محدودیت ارتفاع

یه گنبد مخروطی شکل یا همون گنبد رُک بالای برج هست که بلندترین بخش بنا محسوب میشه. این گنبد هم از گنبدهای قدیمی و معروف ایران مثل گنبد کاووس، برج طغرل و مقبره های کهن ایرانی الگو گرفته. رنگ فیروزه ای خاصش هم تاکید می کنه بر تداوم سنت معماری ایرانی. ارتفاع نوک این گنبد حدود ۴۵ متر از سطح زمینه.

میدونید چرا بلندتر از این نساختنش؟ چون نزدیک فرودگاه مهرآباد بود و طبق قوانین هوانوردی، محدودیت ارتفاع داشتن. با این حال، معمارش یه فکری برای این مشکل کرده بود که جلوتر بهش می رسیم.

سنگ تراشی و هنر مهندسی در ساخت برج

برج آزادی با سنگ های مرمر سفید ساخته شده. می گن حدود ۴۶ هزار قطعه سنگ بریده و صیقلی تو ساختش استفاده شده! واقعاً رقم عظیمی بود. هر کدوم از سنگ های حجیم تو پایه برج ابعادی در حدود ۳.۲ متر در ۱.۶ متر دارن که با مهارت بی نظیر استادکاران سنگ تراش آماده و نصب شدن. این نشون میده که چه هنر و زحمتی پشت تک تک جزئیات این بنا بوده.

این سنگ ها رو با بتن و اتصالات فلزی ضدزنگ به هم چسبوندن و حتی پشتشون رو زبر کردن که سر نخورن و محکم سر جاشون بمونن. یه نکته جالب دیگه اینه که درز بین هر دو تا سنگ رو با یه درزگیر منعطف (مثل لاستیک) پر کردن تا گرما و سرما و انبساط و انقباض، به نما آسیب نزنه. این نشون میده تو اون سال ها چه دقت فنی بالایی تو پروژه به کار برده شده و واقعاً مهندسی ساختش حرف نداشته.

داخل برج: پله ها و آسانسورها

داخل برج هم دو تا آسانسور و دو تا راه پله اصلی داره. آسانسور اول تا نیمه برج میره و بعد با آسانسور دوم میشه به بالاترین طبقه، یعنی زیر گنبد رسید. کلاً چهار طبقه و ۲۸۶ پله تو ساختار داخلی برج تعبیه شده. این فضاها شامل تالارها، موزه ها و نگارخانه ها میشن که تو ادامه بیشتر در موردشون صحبت می کنیم.

میدان آزادی: باغچه هایی با الهام از شیخ لطف الله

طراحی میدان آزادی هم دست کمی از خود برج نداره و کاملاً مکمل معماری برجه. محوطه بیضی شکل میدان و اون باغچه ها و آب نماهای قشنگش، از باغ های ایرانی و نقش های اسلیمی الهام گرفته. حسین امانت خودش گفته که طرح باغچه ها و گل کاری های میدان رو از نقش های داخل گنبد مسجد شیخ لطف الله اصفهان الهام گرفته، فقط به جای الگوی دایره ای گنبد، اون رو به شکل بیضی تو میدون پیاده کرده! این نشون میده که معماران ما تو گذشته چقدر تو ریاضی و هندسه وارد بودن و چقدر عمیق به جزئیات فکر می کردن.

یه نکته باحال دیگه هم هست که معمار برج یه ابتکار به خرج داده تا برج بلندتر از واقعیت به نظر بیاد: از سمتی که از فرودگاه مهرآباد میای، زمین میدان رو یه کم شیب دار و پایین تر طراحی کردن. اینجوری وقتی به برج نزدیک میشی، یه حس عجیبی بهت دست میده که انگار برج بلندتر از اون چیزیه که هست. یه جورای خطای دید ایجاد کردن که واقعاً هنرمندانه و هوشمندانه است. این تمهید، ترکیب با آب نمای دایره ای جلوی برج، یه جلوه پویا و جذاب به فضای میدون بخشیده.

یه نقطه عطف تاریخی: برج شهیاد به برج آزادی تبدیل شد

برج و میدون آزادی تو تاریخ معاصر ایران، فقط یه بنای قشنگ نبودن؛ بلکه همیشه تو دل اتفاقات مهم سیاسی و اجتماعی این کشور قرار داشتن. از همون اولش، میدون شهیاد به خاطر وسعت و موقعیت خاصش (که دروازه غربی تهران محسوب می شد)، پاتوق اصلی خیلی از مراسم و تجمعات بود.

میدان شهیاد در کانون رویدادهای پیش از انقلاب

تو دوران پهلوی، میدون شهیاد عمدتاً برای مراسم و جشن های رسمی حکومتی استفاده می شد. مهم ترین رویداد همون مراسم افتتاح برج تو مهر ۱۳۵۰ بود که گفتیم به مناسبت جشن های ۲۵۰۰ ساله برگزار شد. بعداً هم برای رژه ها یا تجمعات کوچیک تر حکومتی ازش استفاده می شد و گاهی هم برج رو گل افشانی و چراغونی می کردن و رسانه های اون زمان حسابی این نماد رو به رخ می کشیدن.

اما نقش سیاسی – اجتماعی میدون آزادی به ویژه تو انقلاب ۱۳۵۷ خیلی پررنگ شد. تو ماه های قبل از پیروزی انقلاب، تجمعات عظیمی تو اطراف میدون شهیاد شکل می گرفت و عکس های هوایی اون روزها جمعیت میلیونی مردم رو دور این برج نشون میده. این میدون به یه جور تریبون برای طرح شعارها و خواسته های انقلابی مردم تبدیل شده بود و حسابی تو کانون توجه قرار داشت.

۱۲ بهمن ۱۳۵۷: روز سرنوشت ساز و تغییر هویت

روز ۱۲ بهمن ۱۳۵۷، یه روز تاریخی و سرنوشت ساز برای ایران بود. همون روزی که امام خمینی بعد از سال ها تبعید به تهران برگشتن، برنامهٔ استقبال مردمی باشکوه تو همین میدون آزادی برگزار شد. هرچند ایشون مستقیم به بهشت زهرا رفتن، اما اجتماع عظیم مردمی تو این میدون و بعدش هم تغییر اسمش از «شهیاد» به «آزادی»، یه نقطه عطف بزرگ تو تاریخ این بنا بود.

دیگه برج شهیاد به «برج آزادی» معروف شد و با فضای انقلابی اون زمان، یه جورایی نماد رهایی، استقلال و انقلاب لقب گرفت. از اون به بعد، هویت این برج کاملاً عوض شد و دیگه فقط یه یادبود برای جشن های شاهنشاهی نبود، بلکه به مظهر آرمان های انقلابی و مردم تبدیل شد.

برج آزادی امروز: از میدان رویدادها تا مرکز فرهنگی

امروز، برج آزادی دیگه فقط یه یادبود تاریخی نیست؛ یه جورایی نبض تهران توش می زنه و همیشه تو دل اتفاقات ملی و فرهنگی قرار داره. اگه یه روز بخوای از تهران بازدید کنی، قطعاً برج آزادی یکی از اولین جاهاییه که باید بری سراغش و ببینیش.

میزبان همیشگی راهپیمایی ها و مراسم ملی

بعد از انقلاب، میدون آزادی شد مرکز اصلی راهپیمایی های سالگرد پیروزی انقلاب (۲۲ بهمن). هر سال، مردم از گوشه و کنار تهران راه میفتن و تو این میدون جمع میشن تا سالگرد انقلاب رو جشن بگیرن. سخنرانی های مهم هم همیشه تو پای همین برج برگزار میشه و این خودش نشون میده این میدون چقدر برای مردم مهمه و چه جایگاه ویژه ای تو فرهنگ سیاسی کشور داره.

حتی تو دوران جنگ ایران و عراق (دهه ۱۳۶۰) هم، گاهی مراسم های نمادینی تو میدون آزادی برگزار می شد؛ مثلاً برای نشون دادن همبستگی مردمی یا رژه های نیروهای مردمی. خلاصه که این میدون همیشه صحنه رویدادهای مهم بوده و هست و یه جورایی دفتر خاطرات زنده تاریخ معاصره.

یه مرکز فرهنگی و هنری زنده و پویا

برج آزادی فقط یه بنای سنگی نیست؛ یه مجموعه فرهنگی هنری کامله. تو فضاهای زیرین برج، موزه، نگارخانه و سالن های نمایش هست که هر کسی می تونه بره و ازشون دیدن کنه. این مکان بعد از یه مدت تعطیلی تو اوایل دهه ۹۰، دوباره مرمت شده و الان حسابی فعالن و میزبان گردشگرای داخلی و خارجی هستن.

یادتونه تو اخبار و شبکه های اجتماعی عکس های نورپردازی های قشنگ روی برج آزادی رو می دیدیم؟ آره، بدنه این برج بارها به عنوان یه پرده بزرگ برای نورپردازی های مناسبتی استفاده شده. مثلاً تو روزهای خاص، برج رو با رنگ پرچم ایران یا تصاویر مناسبتی نورپردازی می کنن که خیلی هم بازتاب پیدا می کنه و تو شبکه های اجتماعی حسابی دست به دست میشه. نمایشگاه های هنری، کنسرت های کوچیک و تئاتر هم تو سالن های زیرزمینیش برگزار میشه. واقعاً باید بگیم برج آزادی یه گالری هنری بزرگ هم هست که همیشه پر از شور و هیجانه.

برج آزادی، نماد ایران تو دنیا

برج آزادی فقط برای ما ایرانی ها مهم نیست؛ تو سطح بین المللی هم به عنوان نماد ایران شناخته میشه. هر وقت بخوان تو رسانه های خارجی از تهران یا ایران تصویری نمادین بذارن، احتمالاً عکس برج آزادی رو انتخاب می کنن. کنار تخت جمشید و میدون نقش جهان اصفهان، برج آزادی یکی از شناخته شده ترین جاهای ایرانه که تو دنیا می شناسنش و به نوعی کارت ویزیت ایران به حساب میاد.

کلی عکس تاریخی و هنری هم از این برج هست که تو برهه های حساس تاریخ ایران ثبت شدن. مثلاً اون عکس هوایی معروف از تجمع سال ۱۳۵۷ تو این میدون، واقعاً فراموش نشدنیه. عکاس ها هم حسابی عاشق هندسه خاص این برج هستن و از زوایای مختلف ازش عکسای قشنگی می گیرن که تو کارت پستال ها و گالری های هنری دیده میشه. تازه، برج آزادی تو فهرست آثار ملی ایران هم ثبت شده و شماره ثبت ۱۰۰۸ رو داره که خودش یه سند مهم برای ارزش فرهنگی و تاریخی این بناست.

آزادی، پاتوقی با دسترسی راحت

خوشبختانه، دسترسی به برج آزادی نسبت به قدیم خیلی آسون تر شده. ایستگاه متروی میدان آزادی دقیقاً کنارشه و اتوبوس های تندرو (BRT) هم از اونجا رد میشن. با یه کم پیاده روی تو زیرگذرهای عابر پیاده، راحت میشه خودت رو به پای این برج باشکوه رسوند. پس اگه یه روز دلت خواست به این شاهکار معماری سر بزنی، اصلاً نگران مسیرش نباش.

چالش ها، نگهداری و آینده: فراز و نشیب های یک میراث

الان که ۵۰ سال از ساخت برج آزادی می گذره، نگهداری و مرمتش خیلی مهم شده. این بنا یه میراث ملیه که تو دل تاریخ ایران نشسته و باید حسابی مراقبش باشیم تا سال های سال هم باقی بمونه.

مرمت های اخیر: دوباره مثل روز اول

خوشبختانه تو سال های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲، یه پروژه جامع برای مرمت اساسی برج آزادی شروع شد. بیشتر تمرکزشون روی گنبد رُک (همون گنبد مخروطی بالای برج) بود که تو این سال ها به خاطر عوامل محیطی و گذر زمان، یه کم آسیب دیده بود و بعضی از کاشی هاش ریخته بود. عملیات مرمت گنبد بعد از کلی بررسی و آسیب شناسی دقیق، از شهریور ۱۴۰۱ شروع شد و شهریور ۱۴۰۲ به پایان رسید.

تو این مرمت، کاشی های فیروزه ای گنبد رو که رنگ و روشون رفته بود، عوض کردن یا محکم تر کردن و سازه زیر گنبد رو هم تقویت کردن. این پروژه با همکاری اساتید مرمت و نظارت سازمان میراث فرهنگی و توسط بنیاد فرهنگی هنری رودکی انجام شد که واقعاً یکی از مهم ترین اقدامات عمرانی برای نگهداری از برج آزادی تو سال های اخیر به حساب میاد. علاوه بر گنبد، تو سال های اخیر نمای مرمرین برج رو هم حسابی تمیز کردن، آب نماها رو بهسازی کردن و نورپردازی جدیدی هم برای میدون آزادی انجام شده که شب ها واقعاً دیدنی میشه و چشم هر بیننده ای رو خیره می کنه.

انتقادات و چالش ها از زبان معمار

اما خب، با وجود این همه تلاش، همیشه چالش هایی هم وجود داره. حسین امانت، معمار برج آزادی، خودش از بی توجهی ها به این بنا حسابی انتقاد کرده و گفته که از برج برای تبلیغات و موارد مختلف استفاده میشه ولی کسی دنبال نگهداریش نیست. اون به سوراخ کاری ها و تغییرات ناهمگون بعد از انقلاب هم اشاره کرده که باعث آسیب به ساختار بنا شده. مثلاً میگفت که بعد از انقلاب، برای کابل کشی یا نصب چیزای دیگه، سوراخ هایی تو بدنه برج ایجاد شده که به سازه آسیب رسونده.

امانت همچنین به مشکلات مربوط به آبیاری اطراف برج هم اشاره کرده بود. او معتقده که قیرگونی زیرساختی سازه، هنگام کارهای عمرانی بعد از انقلاب آسیب دیده و همین باعث شده آب به داخل نفوذ کنه و نم زدگی و شوره ایجاد بشه. این انتقادات نشون میده که حفاظت از چنین بنای عظیمی، یه کار تخصصی و مداومه و نباید ازش غافل شد.

به گفته حسین امانت، معمار برج آزادی: «از این بنا برای تبلیغات و موارد مختلف استفاده می کنند ولی هیچ کس دنبال نگهداری اش نیست. اشکالات پر شماری نیز در عدم رسیدگی به بنا هست که نشان گر بی توجهی کسانی است که مسئول نگهداری این ساختمان اند.»

بحث حریم بصری برج هم یکی دیگه از چالش هاست. با وجود این که برج آزادی ثبت ملی شده، ولی متاسفانه هنوز حریمش مصوب نشده و این باعث شده ساخت وسازهایی تو اطراف میدون (مثل ساخت مسجد تو نمای شمال غربی) منظر بصری این اثر ملی رو تحت تأثیر قرار بده. این مسائل نشون میده که هنوز راه درازی برای حفاظت کامل از این میراث گران بها در پیش داریم.

جایگاه در چشم انداز شهری امروز تهران

شاید تو تهران امروز، آسمون خراش ها و برج های جدیدی مثل برج میلاد سر بلند کرده باشن و از نظر ارتفاع، خیلی بلندتر باشن، ولی برج آزادی هنوزم جایگاه منحصر به فرد خودش رو داره. این برج تو دروازه غربی پایتخته و هر کسی که از فرودگاه مهرآباد یا از جاده های غربی وارد تهران میشه، اولین چیزی که می بینه، همین برجه. یه جورایی خوش آمدگوی مسافراست.

ترکیبش با گستره رشته کوه البرز تو پس زمینه، یه تصویر واقعاً خاص و به یادماندنی رو می سازه که هیچ جای دنیا لنگه اش نیست و مختص تهران و ایرانه. با این که برج میلاد الان بلندترین سازه تهرانه، ولی اگه از مردم بپرسی نماد تهران چیه، بیشترشون بدون معطلی می گن برج آزادی. نظرسنجی ها و شواهد فرهنگی هم گویای همین موضوعه که برج آزادی همچنان قلب نمادین تهران و یه نماد هویتی برای ایرانه.

گذر زمان نه تنها از ارزش های تاریخی و هنری این بنا کم نکرده، بلکه کلی خاطره جمعی هم تو دل خودش داره و واسه همین شده یه یادگار زنده و گویای تمام فراز و نشیب های تاریخ معاصر کشورمون. این برج، یه بنای سنگی نیست، یه روایت از تاریخ و پایداری یه ملته.

جمع بندی: آزادی، نمادی برای همیشه

خلاصه که برج آزادی یه بنای معمولی نیست؛ یه کتاب تاریخ زنده است که از دیروز تا امروز، کلی داستان و ماجرا رو تو دل خودش نگه داشته. از نماد ایران مدرن تو دوران قبل از انقلاب تا قلب تپنده تهران امروز که مظهر آزادی و استقلال این کشوره، این برج همیشه سربلند و با وقار ایستاده.

این برج یه میراث فرهنگی، هنری و تاریخی بی نظیره که نشون دهنده خلاقیت و ذوق هنری معماران ایرانیه. باید قدرش رو بدونیم و همه با هم برای حفظ و نگهداریش تلاش کنیم. برج آزادی فقط یه سازه سنگی نیست، یه نشونه از هویت، استقامت و آرمان های ماست که همیشه سربلند و باشکوه تو قلب تهران می مونه و داستان دیروز تا امروزش رو برای نسل های آینده هم روایت می کنه.