معرفی و نقد سریال آرمان شهر

سریال آرمان شهر (Utopia) اسمش شاید به گوشتون خورده باشه، ولی احتمالا نمی دونید که این اسم به دو تا سریال جذاب و پیچیده اشاره داره: یکی نسخه بریتانیایی محصول ۲۰۱۳ و دیگری بازسازی آمریکایی اون که در سال ۲۰۲۰ پخش شد. هر دوی این آثار، با داستان های پر از توطئه و فضایی خاص، بینندگان زیادی رو به خودشون جذب کردن، اما تفاوت هاشون به قدری زیاده که گاهی وقتا آدم رو حسابی گیج می کنه که بالاخره کدوم رو ببینه یا اصلا کدوم بهتره. توی این مقاله، قراره با هم سفری به دنیای مرموز و پر از راز «آرمان شهر» داشته باشیم و هر دو نسخه رو زیر و رو کنیم تا بفهمیم کدوم یکی بیشتر به سلیقه شما می خوره.

دنیای سریال های «آرمان شهر» پر از سؤالات عمیق اخلاقی، توطئه های جهانی و وحشت های پنهانه. این دو سریال، شاید از نظر ظاهری شبیه هم باشن، اما توی جزئیات و حس و حالی که به بیننده منتقل می کنن، زمین تا آسمون فرق دارن. اگه از اون دسته تماشاچی ها هستید که دنبال اثری با عمق داستانی، فضاسازی منحصر به فرد و البته کمی خشونت و تیرگی هستید، یا شاید هم ترجیح می دید داستان های پیچیده رو با چاشنی هالیوودی و جلوه های بصری بهتر ببینید، این مقاله حسابی به کارتون میاد. قراره اینجا هم معرفی کاملی از هر دو نسخه داشته باشیم، هم نقدهای دقیق تری رو بررسی کنیم و در نهایت، بهتون بگیم که اگه قصد تماشای این سریال رو دارید، از کجا شروع کنید.

آرمان شهر (Utopia) – نسخه بریتانیایی (2013): اصالت تاریک و تأثیرگذار

معرفی و اطلاعات کلی

وقتی صحبت از اصالت و جرئت در سریال سازی میشه، «آرمان شهر» نسخه بریتانیایی محصول ۲۰۱۳، واقعا حرف برای گفتن داره. این سریال که توسط نابغه ای به اسم دنیس کلی ساخته شده، اولین بار از شبکه Channel 4 انگلیس پخش شد و خیلی زود تونست طرفدارهای خاص خودش رو پیدا کنه. توی دو فصل، این اثر کاری کرد که خیلی ها هنوز بعد از سال ها از اون به عنوان یک شاهکار یاد کنن. چیزی که این سریال رو از بقیه جدا می کنه، فقط داستانش نیست، بلکه همون لحظه اول که شروع به تماشا می کنید، متوجه سبک بصری خیلی خاص و منحصر به فردش میشید. رنگ های اشباع شده، نورپردازی عجیب و غریب و یه جور حس ناآرامی همیشگی، انگار بهتون میگه که با یه کار معمولی طرف نیستید. موسیقی متن هم که دیگه خودش یه داستان جداست. کریستوفر ویلز با آهنگ های الکترونیک و مرموزش، فضای سریال رو به قدری تأثیرگذار کرده که وقتی تم اصلی سریال پخش میشه، مو به تنتون سیخ میشه. همین ترکیب باعث شده که این «آرمان شهر» انگلیسی، تجربه ای کاملاً خاص و فراموش نشدنی باشه.

خلاصه داستان: توطئه ای در دل یک کمیک مرموز

داستان سریال آرمان شهر نسخه بریتانیایی از جایی شروع میشه که چند نفر غریبه، که از طریق یک فروم آنلاین با هم آشنا شدن، به صورت تصادفی به نسخه خطی یک کمیک مرموز و فرقه ای به اسم «آرمان شهر» دست پیدا می کنن. این کمیک، داستان های عجیبی از گذشته و آینده رو پیش بینی می کنه و به نظر میاد که قراره فجایع بزرگی توی دنیا اتفاق بیفته. همین که این کمیک دست این افراد میفته، سروکله یک سازمان مخوف و بی رحم به اسم «شبکه» پیدا میشه. این سازمان که به هیچ اصولی پایبند نیست، دنبال این کمیک میگرده و برای به دست آوردنش، حاضر به انجام هر کاری، حتی قتل های وحشتناک، هست.

وسط این ماجرا، شخصیت جسیکا هاید وارد میشه. جسیکا هم خودش یه جورایی مثل یه روح سرگردون در حال فراره و نقش محوری توی داستان داره. اون به نحوی با گذشته و رازهای کمیک گره خورده و همین موضوع باعث میشه هدف اصلی «شبکه» برای به دست آوردن اطلاعات یا حذف اون باشه. از اینجا به بعد، داستان تبدیل میشه به یه تعقیب و گریز خونین و بی رحمانه که این گروه کوچک و بی تجربه، باید در برابر یک سازمان قدرتمند و بی وجدان بایستن. هرچی جلوتر میریم، پیچیدگی های داستان بیشتر میشه و می فهمیم که توطئه خیلی عمیق تر و گسترده تر از اونیه که فکرش رو می کردیم.

نقاط قوت: چرا نسخه اصلی یک شاهکار است؟

واقعا اگه بخوام بگم چرا نسخه بریتانیایی «آرمان شهر» یه شاهکاره، باید ساعت ها حرف بزنم، ولی خب سعی می کنم نکته های اصلی رو بگم. این سریال یه چیزی فراتر از صرفا یه داستانه، یه تجربه تمام و کماله که تا مدت ها تو ذهن آدم میمونه.

• فیلمنامه بی نظیر و پرپیچ وخم: فیلمنامه این سریال واقعا آدم رو میخکوب می کنه. دنیس کلی توی داستان سرایی حرف نداره. تعلیق توی هر سکانس بیداد می کنه و غافلگیری هاش باعث میشه همیشه یک قدم عقب تر از داستان باشی. هیچ وقت نمی تونی پیش بینی کنی چی قراره اتفاق بیفته و همین، هیجان سریال رو چند برابر می کنه.
• فضاسازی و اتمسفر منحصر به فرد: این یکی از مهمترین ویژگی های «آرمان شهر» انگلیسیه. ترکیب رنگ های تند و اشباع شده، مثل سبز و زرد لیمویی، با اون خشونت گرافیکی و صحنه های سرد و بی روح، یه حس ناراحتی و بی قراری خاصی رو به آدم میده. انگار توی یه دنیای غیرواقعی و آزاردهنده قدم گذاشتی که هر لحظه ممکنه یه اتفاق وحشتناک بیفته.
• شخصیت پردازی عمیق و خاکستری: اینجا خبری از قهرمان های کلیشه ای و آدم های کاملا خوب یا کاملا بد نیست. همه کاراکترها خاکستری ان؛ تصمیم های سختی میگیرن، اشتباه می کنن و با وحشت های بزرگی دست و پنجه نرم می کنن. این پرداخت عمیق به ابعاد انسانی کاراکترها، باعث میشه باهاشون همذات پنداری کنی، حتی اگه از کارهای بعضیاشون متنفر باشی.
• بازی های درخشان: بازیگرها واقعا سنگ تموم گذاشتن. فیونا اوشاگ نِسی در نقش جسیکا هاید عالیه و الکساندرا روچ و نیتن استوارت-جرت هم واقعا تونستن پیچیدگی های شخصیت هاشون رو به بهترین شکل نشون بدن. حس و حالشون توی مواجهه با خطرات و توطئه ها، باورپذیر و تأثیرگذاره.
• موسیقی متن استثنایی: همونطور که قبل تر گفتم، موسیقی کریستوفر ویلز به تنهایی یه دلیل بزرگ برای تماشای این سریاله. این آهنگ ها فقط یه پس زمینه صوتی نیستن، بلکه خودشون بخشی از اتمسفر و داستان سریاله. اینقدر که گوش نواز و در عین حال آزاردهنده ان، که شاید بعد از اتمام سریال هم بارها اونا رو گوش بدید.
• مضامین فلسفی و اجتماعی عمیق: «آرمان شهر» فقط یه سریال هیجانی نیست، کلی حرف برای گفتن داره. بحث هایی مثل کنترل جمعیت، اخلاق در مواجهه با فجایع جهانی، نقش دولت ها و سازمان های مخفی و آینده بشریت، حسابی ذهن آدم رو درگیر می کنه. این سریال بهت نشون میده که گاهی برای رسیدن به «آرمان شهر»، ممکنه دست به کارهایی بزنیم که خودشون به مراتب بدتر از ویران شهر باشن.

نقاط ضعف: تیغ دولبه ی خشونت و ابهام

البته که هیچ سریالی بی عیب و نقص نیست، حتی یک شاهکار مثل «آرمان شهر» بریتانیایی. این سریال نقاط ضعفی هم داره که برای بعضی از مخاطبا ممکنه تبدیل به مانع بشن.

• خشونت افراطی و غیرقابل تحمل برای برخی: اگه بخوام راستشو بگم، «آرمان شهر» اصلا رحم نداره و صحنه های خشونت آمیز زیادی داره که شاید دل هر کسی رو به لرزه دربیاره. از شکنجه های وحشتناک گرفته تا قتل های بی رحمانه، همه چی با جزئیات نشون داده میشه. این میزان از خشونت، برای خیلی ها ممکنه غیرقابل تحمل باشه و باعث بشه از دیدن سریال منصرف بشن. سازنده ها اصلا ترسی از نشون دادن واقعیت های تلخ و بی رحمانه ندارن و همین ممکنه برای طیف وسیعی از مخاطبان آزاردهنده باشه.
• لحن بسیار تاریک و ناامیدکننده: این سریال برای کسایی که دنبال یه سرگرمی صرف و یه فضای شاد هستن، اصلا مناسب نیست. «آرمان شهر» یه فضای به شدت تاریک و ناامیدکننده داره. حس بی اعتمادی، توطئه و ناامیدی تا آخر سریال همراه شماست و این برای بعضی ها ممکنه سنگین باشه و حالشون رو بد کنه. اینجا خبری از «قهرمان» به معنای سنتی و پایان خوش نیست.
• برخی پیچیدگی های داستانی که ممکن است مخاطب را سردرگم کند: با وجود فیلمنامه بی نظیر، گاهی وقتا پیچیدگی های داستان اونقدر زیاد میشه که ممکنه مخاطب رو سردرگم کنه. بعضی از سرنخ ها و ارتباطات بین شخصیت ها و وقایع، شاید نیاز به چند بار تماشا یا یه مقدار تحقیق داشته باشه تا کاملاً جا بیفته. اگه حوصله تحلیل و فکر کردن به جزئیات رو ندارید، ممکنه از این بخش از سریال کلافه بشید.

آرمان شهر (Utopia) – نسخه آمریکایی (2020): بازسازی گیلین فلین

معرفی و اطلاعات کلی

نسخه آمریکایی «آرمان شهر» که در سال ۲۰۲۰ از طریق آمازون پرایم ویدئو پخش شد، یه جورایی بازسازی همون نسخه بریتانیاییه، ولی با یه رویکرد کاملا متفاوت. این نسخه توسط گیلین فلین، همون نویسنده معروف «دختر گمشده» و «اشیای تیز»، ساخته شد. اصلا همین اسم گیلین فلین خودش به آدم این امید رو میده که با یه کار پیچیده و پر از گره طرفه. جالبه بدونید که قرار بود دیوید فینچر، کارگردان معروف، نسخه آمریکایی رو بسازه، ولی به خاطر اختلاف مالی، از پروژه جدا شد و فلین خودش دست به کار شد.

این سریال فقط یه فصل بیشتر دوام نیاورد و خیلی زود کنسل شد. علت کنسل شدنش هم فقط ضعف محتوایی نبود، یه دلیل بزرگ دیگه هم داشت: زمان بندی نامناسب. این سریال درست در اوج پاندمی کووید-۱۹ پخش شد، زمانی که بحث ویروس و واکسن حسابی داغ بود و مردم اصلا حوصله تماشای سریالی با مضامین مشابه رو نداشتن. همین موضوع حسابی بهش لطمه زد و باعث شد قبل از اینکه داستانش کامل بشه، پرونده ش بسته بشه. با این حال، نسخه آمریکایی با بودجه ای بالاتر و بازیگران شناخته شده تر، سعی داشت خودش رو به عنوان یه جایگزین مدرن و شاید دوستانه تر برای نسخه اصلی معرفی کنه.

خلاصه داستان: بازآفرینی یک توطئه جهانی

نسخه آمریکایی «آرمان شهر» توی چارچوب اصلی داستان به نسخه بریتانیایی وفاداره، ولی خب با تغییرات و بازنگری های خاص خودش. اینجا هم یه گروه از فن های کمیک «آرمان شهر» هستن که متوجه میشن این کمیک نه فقط یه داستان، بلکه نقشه ای برای یک توطئه جهانیه. اما تفاوت اصلی اینجا توی جزئیات توطئه و تمرکز روی یک ویروس خاص و یک واکسن مرموزیه که قراره جمعیت رو عقیم کنه.

در این نسخه هم ما با یک سازمان مخفی روبرو میشیم که اهداف خودش رو داره و این گروه کوچیک باید تلاش کنن تا نقاب از چهره این سازمان بردارن و جلوی فاجعه ای بزرگ رو بگیرن. شخصیت ها همون اسم ها رو دارن، مثل جسیکا هاید، ولی تغییرات جزئی توی شخصیت پردازی ها و روابط بینشون به وجود اومده تا حس و حال جدیدی به داستان بده. به طور کلی، اگه نسخه اصلی رو دیده باشید، خلاصه داستان براتون آشناست، ولی مطمئن باشید که جزئیات و نحوه پیشروی وقایع یه جاهایی تفاوت های مهمی دارن که داستان رو تا حدی متفاوت می کنن.

نقاط قوت: دستاوردهای نسخه جدید

نسخه آمریکایی «آرمان شهر» با اینکه اونقدر موفق نبود که فصل های بیشتری داشته باشه، اما نقاط قوتی هم داشت که نمیشه نادیده شون گرفت.

• بودجه بالاتر و کیفیت تولید بصری: خب طبیعتا با بودجه هالیوودی، کیفیت تولید بصری خیلی بالاتره. جلوه های ویژه، صحنه آرایی، طراحی صحنه و لباس، همگی مدرن تر و جذاب تر به نظر میان. اگه از اون دسته بیننده ها هستید که کیفیت تصویر و جزئیات بصری براتون مهمه، این نسخه توی این بخش بهتر عمل کرده.
• بازیگران شناخته شده: این یکی از بزرگترین جذابیت های نسخه آمریکاییه. حضور بازیگرهای مطرحی مثل رین ویلسون (همون دوایت شروتِ دوست داشتنی از سریال «آفیس») و جان کیوزاک، حسابی به دیده شدن سریال کمک کرد. عملکرد بازیگرها هم خوبه و تونستن نقش هاشون رو به خوبی ایفا کنن.
• تلاش برای کاهش خشونت: برخلاف نسخه بریتانیایی که خشونت توش بیداد می کرد، نسخه آمریکایی سعی کرد سطح خشونت رو پایین بیاره. این تصمیم احتمالا برای جذب طیف وسیع تری از مخاطبان گرفته شده بود تا همه بتونن سریال رو دنبال کنن. اگه از صحنه های خشن فراری هستید، این نسخه براتون مناسب تره.
• پوشش برخی حفره های داستانی نسخه اصلی: گیلین فلین سعی کرده بود تا برخی از ابهامات و نقاط گنگ داستان نسخه اصلی رو روشن تر کنه و توضیحاتی برای اون ها ارائه بده. این کار باعث میشه داستان برای مخاطبانی که به جزئیات اهمیت میدن، منطقی تر و قابل فهم تر باشه.

نقاط ضعف: در سایه نسخه اصلی

متاسفانه، نسخه آمریکایی «آرمان شهر» با وجود نقاط قوتش، نتونست اونطور که باید و شاید موفق بشه و بیشتر توی سایه نسخه اصلی بریتانیایی موند. این مسئله دلایل مهمی داشت.

• مقایسه منفی با نسخه بریتانیایی: بزرگترین نقطه ضعفش، مقایسه های دائمی و اجتناب ناپذیر با نسخه بریتانیایی بود. نسخه آمریکایی نتونست به عمق، اتمسفر خاص، اصالت و اون حس بی قراری و تاریکی که نسخه اصلی داشت، برسه. این باعث شد خیلی از طرفدارهای نسخه اورجینال، از بازسازی ناامید بشن و اون رو یه کپی کمرنگ ببینن.
• زمان بندی نامناسب: همونطور که قبل تر گفتم، اکران سریال در اوج پاندمی کووید-۱۹، عملا خودکشی بود. بحث ویروس، واکسن و توطئه ها توی اون زمان، برای خیلی ها تلخ و آزاردهنده بود و باعث شد مردم واکنش منفی نشون بدن. این مسئله اصلا به نفع سریال نبود و شانس موفقیتش رو از بین برد.
• کنسل شدن زودهنگام: متاسفانه این سریال بعد از یک فصل کنسل شد. این یعنی داستان بدون رسیدن به یه پایان بندی مناسب رها شد و خیلی از سوالات بی پاسخ موندن. اگه از اون دسته بیننده ها هستید که از سریال های نیمه کاره بدتون میاد، این نکته براتون مهمه.
• شخصیت پردازی سطحی تر نسبت به نسخه اصلی: با اینکه بازیگران خوبی توی این نسخه حضور داشتن، اما شخصیت پردازی ها به عمق نسخه اصلی نرسید. کاراکترها اونقدر که باید و شاید پیچیده و چندوجهی نبودن و همین باعث شد که ارتباط عمیقی باهاشون برقرار نشه. انگار سازنده ها ترجیح دادن روی خط داستانی و هیجان تمرکز کنن تا روی عمق کاراکترها.

مقایسه جامع دو نسخه سریال آرمان شهر (Utopia): جدال اصالت و بازسازی

حالا که هر دو نسخه رو جداگانه بررسی کردیم، وقتشه که این دو برادر ناتنی رو روبروی هم بذاریم و ببینیم دقیقا توی چی با هم فرق دارن و کدوم یک توی زمین خودش بهتر عمل کرده. این مقایسه به شما کمک می کنه تا با توجه به سلیقه تون، بهترین انتخاب رو داشته باشید.

داستان و مضمون

هر دو نسخه سریال آرمان شهر، هسته اصلی داستان رو حفظ کردن: یه کمیک مرموز که حاوی نقشه ای برای کنترل جمعیت جهانه. اما توی جزئیات و رویکرد به مضمون، تفاوت هایی هست. نسخه بریتانیایی، داستان رو با پیچیدگی های بیشتری روایت می کنه و بیشتر روی فلسفه و اخلاق توطئه مانور میده. پیام های پنهانش عمیق تره و بیننده رو به چالش میکشه. نسخه آمریکایی، داستان رو کمی سرراست تر و با تمرکز بیشتری روی اکشن و عناصر تریلر جلو میبره. درسته که باز هم مضمون ویروس و کنترل جمعیت هست، اما عمق فلسفی نسخه اصلی رو نداره و بیشتر به یه تریلر اکشن تبدیل شده.

فضاسازی و لحن

اینجا یکی از بزرگترین تفاوت ها خودشو نشون میده. فضاسازی نسخه بریتانیایی واقعا بی نظیره؛ اون رنگ های اشباع شده، موسیقی متن مرموز و حس دائمی ناامنی، یه اتمسفر منحصربه فرد و فراموش نشدنی رو خلق کرده. لحن سریال به شدت تاریک، تلخ و ناامیدکننده ست و خشونت توش بیداد می کنه. اما نسخه آمریکایی، فضاسازی روشن تری داره و از نظر بصری مدرن تره. لحنش هم کمی ملایم تره و سعی می کنه با کاهش خشونت و اضافه کردن کمی طنز، برای طیف وسیع تری از مخاطبان جذاب باشه. اما متاسفانه همین ملایمت، باعث میشه اون حس اصالت و ترسناک بودن نسخه اصلی رو از دست بده.

شخصیت پردازی

توی شخصیت پردازی هم نسخه بریتانیایی حسابی سنگ تموم گذاشته. کاراکترها خاکستری، پیچیده و چندوجهی ان. تصمیماتشون همیشه اخلاقی نیست و با چالش های درونی زیادی دست و پنجه نرم می کنن. این باعث میشه باهاشون ارتباط عمیق تری برقرار کنیم و حتی از بعضی کارهای وحشتناکشون، درک بهتری داشته باشیم. توی نسخه آمریکایی، با اینکه بازیگران خوبی حضور دارن، اما شخصیت ها کمی سطحی تر و تک بعدی تر هستن. عمق روانشناختی کمتری دارن و بیشتر ابزاری برای پیشبرد داستان محسوب میشن تا موجوداتی زنده و قابل لمس.

خشونت و تاثیرگذاری

اینجا واقعا حرفی برای گفتن نیست، نسخه بریتانیایی برنده ست، البته اگه به خشونت علاقه مند باشید! میزان خشونت توی نسخه اصلی به شدت بالاست و صحنه های دل خراش زیادی داره که تا مدت ها از ذهنتون پاک نمیشه. این خشونت هدفمنده و به خوبی در خدمت فضاسازی و مضامین سریال قرار می گیره تا حس ناامنی و بی رحمی رو القا کنه. نسخه آمریکایی اما خشونت رو به مراتب کمتر کرده. این می تونه برای بعضی ها یه نقطه قوت باشه، اما برای اونایی که دنبال تجربه خام و بی پرده نسخه اصلی هستن، یه ضعف به حساب میاد، چون بخشی از تأثیرگذاری سریال رو از بین برده.

بازیگران و کارگردانی

تیم بازیگری در هر دو نسخه خوبه، اما توی نسخه بریتانیایی، بازیگرها با اونکه شاید خیلی شناخته شده نباشن، به قدری در نقش هاشون غرق شدن که باورپذیری شخصیت ها رو به اوج می رسونن. کارگردانی مارک ماندن و بقیه هم در خلق اون اتمسفر خاص و بی نظیر، حرف اول رو میزنه. توی نسخه آمریکایی، بازیگران شناخته شده تری مثل رین ویلسون و جان کیوزاک حضور دارن که خب طبیعتا برای خیلی ها جذابیت داره. کارگردانی هم خوب و استاندارده، اما به اون خلاقیت و جسارت نسخه اصلی نمی رسه و بیشتر همون سبک رایج هالیوودی رو دنبال می کنه.

سرنوشت و استقبال

در نهایت، سرنوشت هر دو سریال متفاوت بود. نسخه بریتانیایی با دو فصل به پایان رسید، البته به خاطر مشکلات بودجه ای و نه ضعف محتوایی. این سریال بین منتقدان و طرفداران به شدت مورد تحسین قرار گرفت و به عنوان یک اثر کالت و شاهکار شناخته میشه. اما نسخه آمریکایی، به دلیل زمان بندی نامناسب (پخش در اوج پاندمی) و مقایسه های منفی با نسخه اصلی، نتونست اونطور که باید و شاید موفق باشه و بعد از یک فصل کنسل شد. این یعنی داستانش ناتمام موند و بسیاری از سوالات بی پاسخ موندن. از دیدگاه منتقدان و مخاطبان، نسخه بریتانیایی عموماً رتبه و امتیاز بالاتری داره و به مراتب موفق تر و تأثیرگذارتر شناخته میشه.

ویژگی	آرمان شهر بریتانیایی (2013)	آرمان شهر آمریکایی (2020)
سازنده	دنیس کلی	گیلین فلین
شبکه پخش	Channel 4	آمازون پرایم ویدئو
تعداد فصل ها	2 فصل	1 فصل (کنسل شده)
فضاسازی و لحن	تاریک، بی رحم، خاص، رنگ های اشباع شده	مدرن تر، روشن تر، ملایم تر
خشونت	بسیار بالا و گرافیکی	کاهش یافته و تعدیل شده
شخصیت پردازی	عمیق، خاکستری، پیچیده	کمی سطحی تر
موسیقی متن	استثنایی، بخش مهمی از اتمسفر	استاندارد، ولی نه به اندازه نسخه اصلی تأثیرگذار
استقبال عمومی	کالت، تحسین شده، امتیاز بالا	متوسط، کنسل شده، امتیاز پایین تر
دلیل کنسل شدن	مشکلات بودجه ای (پس از 2 فصل)	زمان بندی نامناسب (پاندمی کووید-19)

آرمان شهر بریتانیایی، با اتمسفر تاریک و خشونت بی رحمانه اش، یک تجربه فراموش نشدنی و عمیق است؛ در حالی که نسخه آمریکایی، با رویکردی مدرن تر و خشونت کمتر، سعی در جذب طیف وسیع تری از مخاطبان داشت، اما نتوانست به عمق و اصالت نسخه اصلی برسد.

کدام آرمان شهر را تماشا کنیم؟ جمع بندی و پیشنهاد نهایی

رسیدیم به مهمترین سؤال: بالاخره کدوم نسخه سریال آرمان شهر رو ببینیم؟ خب، جوابش کاملا بستگی به سلیقه شما داره. بریم ببینیم هر کدوم برای چه کسانی مناسب تره:

• برای چه کسانی نسخه بریتانیایی توصیه می شود؟
  • اگه از اون دسته تماشاچی ها هستید که دنبال آثار عمیق، فلسفی و بی رحمانه هستید.
  • اگه خشونت زیاد براتون مهم نیست و دوست دارید یک داستان پر از توطئه با فضاسازی منحصر به فرد رو تجربه کنید.
  • اگه از بازیگران ناشناس ولی قوی استقبال می کنید و دنبال یک اثر کالت و متفاوت هستید.
  • خلاصه اگه دل و جرئت دیدن یه سریال خاص و سنگین رو دارید، نسخه بریتانیایی رو از دست ندید. این یه اثر هنری واقعی توی ژانر خودشه.
• برای چه کسانی نسخه آمریکایی مناسب است؟
  • اگه ترجیح می دید بازسازی های هالیوودی رو با بودجه بالا و کیفیت بصری مدرن تر ببینید.
  • اگه به خشونت حساسید و دنبال نسخه ای با صحنه های ملایم تر هستید.
  • اگه دوست دارید بازیگران شناخته شده تری رو توی سریال ببینید.
  • البته باید حواستون باشه که این نسخه ناتمامه و داستانش کنسل شده.

پیشنهاد تماشای کدام نسخه به عنوان شروع

اگه تا حالا هیچ کدوم از این سریال ها رو ندیدید و میخواید شروع کنید، پیشنهاد من اینه که اول برید سراغ نسخه بریتانیایی. این کار به شما این امکان رو میده که عمق و اصالت داستان رو به بهترین شکل درک کنید. اگه بعد از اون، کنجکاو شدید که ببینید نسخه آمریکایی چه تغییراتی داده یا فقط میخواید یه دید دیگه از داستان رو ببینید، اون وقت برید سراغ نسخه ۲۰۲۰. اگه مستقیم برید سراغ نسخه آمریکایی، ممکنه اون حس غافلگیری و تأثیری که نسخه اصلی داره رو از دست بدید و بعدش دیگه نسخه بریتانیایی براتون اون جذابیت رو نداشته باشه.

آیا تماشای هر دو نسخه ارزش دارد؟ به نظرم بله! اگه واقعاً به این ژانر و مفهوم توطئه علاقه دارید، تماشای هر دو نسخه ارزشش رو داره. دیدن هر دو بهتون کمک می کنه تا تفاوت های ساختاری، روایتی و البته اون حس و حال متفاوت رو بهتر درک کنید. به خصوص اینکه چطور یک داستان واحد میتونه با تغییر لحن و رویکرد، به دو تجربه کاملاً متفاوت تبدیل بشه. این سریال ها، با اینکه درباره یه توطئه خیالی هستن، اما حرف های مهمی برای دنیای امروز ما دارن، درباره کنترل، اخلاق و انتخاب های سختی که بشر ممکنه در آینده باهاشون روبرو بشه.

نتیجه گیری

سریال های «آرمان شهر» چه در نسخه بریتانیایی و چه در نسخه آمریکایی، هر دو جایگاه خاص خودشون رو توی ژانر علمی-تخیلی و تریلر دارن. نسخه بریتانیایی، با فضاسازی بی نظیر، فیلمنامه پیچیده و خشونت بی پرده، یک اثر کالت و عمیقه که تا مدت ها ذهن بیننده رو درگیر می کنه. اون یه جوری از دلِ تاریکی و وحشت، سوالات فلسفی مهمی رو مطرح می کنه و به معنای واقعی کلمه، آدم رو تکون میده. از اون طرف، نسخه آمریکایی با بودجه بیشتر و بازیگران شناخته شده، سعی کرد همون ایده رو با رویکردی متفاوت و ملایم تر بازسازی کنه، اما نتونست به عمق و تأثیرگذاری نسخه اصلی برسه و متاسفانه هم کنسل شد.

در هر صورت، چه نسخه بریتانیایی رو انتخاب کنید، چه نسخه آمریکایی (یا هر دو)، مطمئن باشید که با یه داستان پر از هیجان و توطئه روبرو میشید که پیام های پنهان زیادی برای فکر کردن داره. سریال آرمان شهر فارغ از نسخه اش، شما رو به تفکر درباره آینده، اخلاق و قدرت دعوت می کنه. پس اگه به دنبال یه تجربه متفاوت و چالش برانگیز توی دنیای سریال ها هستید، «آرمان شهر» رو از دست ندید. مطمئنم که بعد از تماشاش، نظرات و تجربیات جذابی برای اشتراک گذاری خواهید داشت.